วันอังคารที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

beast!


ลองทำตัวเองให้ไม่เป็นตัวเอง ชักจะยากไปแหะ
ฮ่าๆๆ :")

วันเสาร์ที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2553

25th aniversary rangsit university.

นานๆจะได้ทำงานเป็นทางการซักทีนึงนะครับ :")


วันพฤหัสบดีที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2553

dust man.

คุณครับ.. .
คุณเคยไหม? ที่อยู่ๆคุณก็คิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้วคุณก็ยิ้ม
แล้วคุณเคยมั้ย เคยรักอะไรบางอย่างจน.. .



ความจริงแล้ว ผมไม่ได้ต้องการคำตอบจากพวกคุณหรอกนะครับ
แต่สิ่งที่ผมต้องการจะสื่อคือ วิญญาณที่ฝังในคำเหล่านั้น
ผมคงไม่ต้องอธิบายใช่ไหมครับ ว่าคำตอบมันจะเป็นอะไร
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่เเล้ว ตัวผมเองเพิ่งคิดคำถามนี้ออกเหมือนกันครับ
ทำไมถึงคิดคำถามนี้ออกมานั้นหรือ เรื่องมันมีอยู่ว่า.. .



ทุกคนบนโลกนี้เรียกอนูเล็กๆที่ไม่ค่อยมีค่าเท่าไรอย่างผมว่า "ฝุน"
ตัวผมเองก็ไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรมากนักหรอกนะครับ
เพราะ.. .





ในวันแดดอ่อนๆวันหนึ่ง ระหว่างที่ผมหลับอยู่ตรงพื้นกระเบื้องของบ้านหลังหนึ่ง
จู่ๆ ก็มีลมพัดผมกระเด็นมายังที่หนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าที่ไหนเหมือนกัน
ผมเฝ้าถามตัวเองว่า "มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย?"
ผมเลยมองไปรอบๆตัวของผมเอง พอจะสังเกตได้ว่า
เป็นวัตถุทรงกลมใส แต่ตอนที่ผมเห็นมันก็ไม่ได้ใสอะไรมากนัก
ผมใช้มือเปื้อๆขยี้ตา เผื่อให้มองเห็นชัดขึ้น แล้วผมก็ได้รู้ว่า
ผมกำลังมาเกาะอยู่ที่ใหม่ ถ้าจำไม่ผิด พวกคุณๆคงเรียกมันว่า โหลปลาทองมั้งครับ.. .



หลังจากหมดอาการงัวเงียแล้ว ผมก็ตั้งใจสอดส่องไปรอบๆอีกครั้ง
ผมจึงเป็นอะไรเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น สีเหลืองออกส้ม รูปร่างตุ้ยนุ้ยน่ารัก
เค้ากำลังว่ายน้ำมาทางผมแล้วครับ!!
"ผมขอตั้งสติก่อนนะ อย่าเพิ่งเข้ามานะ" ผมบอกตัวเอง พลางกับปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเองไป
"สวัสดี" เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ที่ฟังแล้วสบายหู
"สวัสดีครับ" ผมรีบตอบเขาไปโดยที่ยังตื่นเต้นอยู่
จากคำทักทายนั้น บทสทนาของเราเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ ยาวขึ้น และยาวขึ้น
จนผมชักจะอยากอยู่คุยกะเค้าไปตลอดเลยถ้าหากเป็นไปได้.. .



คุณเชื่อไหม ว่าทุกอนูบนโลกนี้ ต่างมีความรักได้
ไม่เว้นแต่สิ่งที่ดูจะไร้ค่าไร้ราคาเหมือนผม
เราคุยกัน หยอกล้อกัน งอนกัน ง้อกัน
จนผมอยากรู้เหลือเกินว่า "นี่หรือเปล่านะ ที่พวกคุณๆเรียกกันว่าความรัก"
ผมและเขาพูกพันธ์กันมาก มากพอที่ผมจะบอกได้เลยว่า
ผมจะไม่ยบอมไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าจะยังงัยก็ตาม



แล้วเช้าวันฟ้าครึ้มวันหนึ่ง วันนี้แดดไม่สดใสมากนัก
ผมกะคุณปลาทองในตู้ก็คุยกัน หยอกล้อกัน งอนกัน ง้อกัน ตามปกติ
แต่วันนี้มีลมกรรโชกแรกกว่าครั้งก่อนๆที่ผมเคยเห็นมา
ลมนั้นโพยพุ่งเข้ามาในหน้าต่างบ้านหลังที่ผมได้เกาะอยู่
ลมแรงมาก แรงมาก และแรงมาก
ไอ้ฝุ่นอย่างผมจะมีปัญญาพยุงธุลีตัวเองไม่ให้ปลิวไปก็เป็นไปได้ยาก
ลมเริ่มแรงขึ้น จนตัวผมเองทนต้านแรงนั้นไม่ไหวอีกแล้ว
ร่างเล็กๆของผมจึงปลิวออกไปห่างจากโหลที่คุณปลาทองไปเรื่อยๆ
ผมไม่ได้คิดเรื่องชีวิตของผมเเต่อยากใด ผมได้รวบรวมเสียงที่มีตะโกนออกไปให้ดังที่สุด
เผื่อว่าคุณปลาทองในโหลจะได้ยิมผมแล้วคิดเหมือนผม
"คุณปลาทอง! คุณรอผมนะ อีกไม่นาน.. . ลมจะพัดผมกลับมา"
"และหากว่าลมนั้นไม่พัดผมกลับมา ผมก็จะทำทุกวิถีทาง"
"เผื่อจะกลับมาที่นี่ บ้านหลังนี้อีกครั้ง เพื่อมาอยู่กับคุณ"



แดดส่งมากระทบยังพื้นดินอีกครั้ง พายุฝนผ่านไปแล้ว
ทุกอย่างเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เช่นเดียวกับตัวผม
คำสัญญาของผม ความรักของผม ทุกๆอย่างของผม
... .
"แล้วผมจะไปหาคุณในไม่ช้านะครับ คุณปลาทอง"



วันจันทร์ที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2553